πολιτική

Σε άρθρο γνώμης που υπογράφει στη γαλλική εφημερίδα ο απόφοιτος της Νομικής του Χάρβαρντ, συνεργάτης της δεξαμενής σκέψης Atlantic Council και επικεφαλής του ευρωπαϊκού σκέλους της εταιρείας συμβούλων διεθνούς εμπορίου McLarty, Ζερεί Γκαλόν, επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα, «μια χώρα όπου σοσιαλιστές απαρατσίκ ωθούμενοι από ένα τοξικό μείγμα οπορτουνισμού και καριερισμού ήταν έτοιμοι να προδώσουν την κληρονομία και τις αξίες τους συμμαχώντας με ένα κόμμα με κοινοτιστικό και αντισημιτικό υπόβαθρο, όπου η κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών αντιστοιχούσε με την κακοδιαχείριση των δημοσιονομικών από διαδοχικές κυβερνήσεις, όπου οι γονείς αναρωτιόντουσαν αν πρόσφερε ακόμη μέλλον στα παιδιά τους.

Ο αρθρογράφος στέκεται στην άνοδο τον Ιανουάριο του 2015 στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ «με μια εκστρατεία όπου η δημαγωγία επικράτησε της λογικής», την ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε τρίτη δύναμη: «Οι ανεύθυνες υποσχέσεις και οι βροντώδεις διακηρύξεις πολιτικών αρχηγών δεν μπορούσαν να κρύψουν τη θλιβερή αλήθεια: Η κυριαρχία της Ελλάδας δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση και η χώρα λόγω της αδυναμίας να σπάσει τον φαύλο κύκλο της ευνοιοκρατίας και της διαφθοράς που υπονόμευαν την οικονομία της, βρέθηκε υπό τον ζυγό διεθνών θεσμών».

Η θεαματική ανάκαμψη της Ελλάδας

Αλλά όπως λέει, εννέα χρόνια αργότερα η Ελλάδα δείχνει να έχει αφήσει πίσω της τους δαίμονές της.

Η ανάπτυξη τρέχει με διπλάσια ταχύτητα εκείνης του μέσου όρου της ευρωζώνης, η ανεργία από το 25% έχει υποχωρήσει στο 9,4%, η Ελλάδα λειτουργεί ως μαγνήτης για ξένες επενδύσεις και δημιουργεί πρωτογενή πλεονάσματα που της επέτρεψαν να μειώσει δραστικά το κρατικό χρέος. Κι όπως σημειώνει, το άρθρο, «η Ελλάδα οφείλει αυτήν την θεαματική ανάκαμψη ειδικά σε έναν άνθρωπο: τον Κυριάκο Μητσοτάκη».

Η Δεξιά της ελπίδας του Μητσοτάκη

Σύμφωνα με το άρθρο της Figaro η γαλλική Δεξιά έχει πολλά να διδαχθεί από τις ενέργειες και τις σκέψεις του Έλληνα πρωθυπουργού, προκειμένου να ανασυνταχθεί και να προσφέρει επιτέλους μια αξιόπιστη εναλλακτική στους Γάλλους πολίτες. Αφήνοντας στην άκρη το θάμβος και την εσωστρέφεια με στόχο την επαναφορά στο κομματικό μανδρί ψηφοφόρων που μετακινήθηκαν στα άκρα κολακεύοντας τα βασικά τους ένστικτα, ο Μητσοτάκης «ενσαρκώνει την Δεξιά της ελπίδας».

«Πηγαίνοντας κόντρα στους βαρώνους του κόμματός του που δεν τον ήθελαν, επέβαλε μια Δεξιά που πιστεύει πάνω απ’ όλα στην αξιοκρατία και την αξία της εργασίας. Μια δεξιά ανελαστική σε θέματα που αφορούν στην ασφάλεια, το μεταναστευτικό και την ενσωμάτωση, που δεν λυγίζει μπροστά στην κριτική εκείνων που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν την πολιτική ορθότητα. Μια δεξιά για την οποία δεν είναι απαγορευμένοι όροι το ελεύθεροι εμπόριο, ο ανταγωνισμός και η ανάπτυξη. Μια αξιόπιστη, φιλόδοξη Δεξιά σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος που επιτρέπει στην Ελλάδα να παράγει τώρα άνω του 50% της ηλεκτρικής της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μια δεξιά που νομιμοποιεί τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών παρά την αντίδραση της ισχυρής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μια Δεξιά ευρωπαϊστρια και φιλο-ατλαντική, αλλά και πατριωτική.

Υποστηρίζοντας αυτή τη γραμμή εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2016 και υπερασπιζόμενος την πεποίθησή του ότι είναι καθήκον της Δεξιάς η αποκατάσταση της κοινωνικής κινητικότητας και η συμπόρευση με τον εκσυγχρονισμό συσπείρωσε πίσω του την πλειοψηφία των Ελλήνων. Σε μια χώρα, που όπως και στη Γαλλία, η οικονομία συχνά αντιμετωπίζεται μάλλον υπό ιδεολογικό παρά επιστημονικό πρίσμα εφήρμοσε, με τον κίνδυνο να κατηγορηθεί για νεοφιλελευθερισμό, δομικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και αναφορικά με τη φορολόγηση. Κατέστησε απόλυτη προτεραιότητα την Παιδεία (…) και το σημαντικότερο, περιστοιχίζεται από τα καλύτερα ταλέντα, ειδικά από την κοινωνία των πολιτών δίνοντάς τους, όπως στον νομπελίστα οικονομολόγο Χριστόφορο Πισσαρίδη, ανοικτό πεδίο δράσης».

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο ο Έλληνας πρωθυπουργός κατανόησε ότι ένας ηγέτης δεν μπορεί από μόνος του να επανορθώσει την πορεία της χώρας του, αλλά ότι ο ρόλος του είναι να οικοδομήσει ένα σύνολο, που θα λειτουργήσει και μετά απ’ αυτόν.

Η Ελλάδα κατέκτησε εκ νέου την κληρονομιά της για να τη διαφυλάξει

Το άρθρο σημειώνει, βέβαια, ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει ακόμη μεγάλες προκλήσεις, από τον νεποτισμό μέχρι τις κοινωνικές ανισότητες, τις γηράσκουσες υποδομές, το εξαντλημένο Εθνικό Σύστημα Υγείας, την υπονόμευση της διακυβέρνησης από την γραφειοκρατία και τη βραδύτητα.

Αλλά, όπως υποστηρίζει, η θριαμβευτική επανεκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη τον Ιούνιο του 2023 επιτεύχθηκε «επειδή αποκατέστησε την εμπιστοσύνη σε μια ελληνική κοινωνία λαβωμένη, κατακερματισμένη και ταπεινωμένη από διαδοχικές κρίσεις. Έδειξε σε μια χώρα που κινδύνευε να μπει στο περιθώριο της Ιστορίας, ότι δεν ήταν αναπόφευκτη η υποβάθμισή της».

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, καταλήγει ο αρθρογράφος, «αρνήθηκε να επιτρέψει στην Ελλάδα, όπως λέει ο Ζακ Λακαριέρ, “να τη στοιχειώσουν οι παλιές πέτρες της” και να μεταβληθεί σε ένα υπαίθριο μουσείο. Υπό την ηγεσία του οι Έλληνες κατανόησαν ότι για να σώσουν την κληρονομιά τους έπρεπε να είναι σε θέση να την ξανακατακτήσουν...»